Ιφιγένεια - the sequel......

του Βαγγέλη Παπαδόπουλου 

Εδώ και μερικές μέρες προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τι κρύβεται πίσω από τις δηλώσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων, αν όντως θέλουν να συνεργαστούν με την νέα Ελληνική κυβέρνηση ή αν ψάχνουν πρόσχημα για να την «τσακίσουν». 

Έχω κάνει τον εξής συλλογισμό: Όπως παραδεχόμαστε οι περισσότεροι το 2009 και το 2010 η Ε.Ε. και οι λοιποί φορείς που μας παρείχαν στήριξη αντιμετώπισαν την Ελλάδα σαν τον κακό μαθητή και πέραν της αλληλεγγύης με την μορφή δανεικών, απαίτησαν και σκληρή λιτότητα που έπληξε βάναυσα την πλειονότητα των πολιτών, βυθίζοντας την χώρα σε μακροχρόνια ύφεση. Η χώρα μετατράπηκε σε παράδειγμα προς αποφυγή για τους υπολοίπους εταίρους αν δεν ήταν συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους. 

Και φτάνουμε στο σήμερα, λίγες ώρες αφού έχει ορκιστεί η νέα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.... Κυβέρνηση Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Radical left όπως θα έλεγαν οι Αγγλοτραφείς. 

Ανατρέχοντας όμως στην ιστορία της Ευρώπης και των Εθνών της μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πρέπει να είναι ελάχιστες αν όχι καμία οι περιπτώσεις όπου κόμματα ριζοσπαστικής Αριστεράς συμμετείχαν σε κυβερνήσεις, ειδικά στον σκληρό πυρήνα της Ένωσης. Πάντα κυριαρχούσε το δίπολο Κεντροαριστερά, Κεντροδεξιά, ισορροπία πολιτική δηλαδή γύρω από το κέντρο χωρίς εξάρσεις αριστερά ή δεξιά. Οτιδήποτε radical δηλαδή ήταν για χρόνια εξοβελισμένο. 

Από την κρίση του 2007 όμως και μετά βλέπουμε συνεχώς αυξανόμενα ρεύματα τόσο στα άκρα της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς σε όλες τις χώρες. Η κρίση φέρνει γκρίνια και η γκρίνια αποσταθεροποιεί την πολιτική σκηνή, την τόσο απορρυθμισμένη πολιτική σκηνή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή που παρά τις οποίες αλλαγές στις κυβερνήσεις των κρατών επέτρεπε να ακολουθούνται οι ίδιοι άξονες οικονομικής πολιτικής από όλους, οι άξονες που είχαν συμφωνηθεί και είχαν υπογραφεί από τα μέλη και ειδικά της Ευρωζώνης. 

Και κάπου εδώ ξεκινά το σενάριο τιμωρίας νούμερο 2. Οι Ευρωπαίοι έχουν απέναντί τους πλέον μια κυβέρνηση και όχι απλά ρεύματα στο ευρωκοινοβούλιο. Και μάλιστα κυβέρνηση χώρας υπό αυστηρή εποπτεία η οποία διατείνεται ότι θα αποτάξει τον ζυγό της λιτότητας. Σε πρώτη φάση όλοι λένε ότι φυσικά και θα συζητήσουμε με την νέα ελληνική κυβέρνηση αλλά τα συμφωνηθέντα δεν είναι προς διαπραγμάτευση. Άρα πως θα επιτρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσει το πρόγραμμα του για το τέλος της λιτότητας; 

Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί απειλή μόνο για την οικονομική πολιτική αλλά ελοχεύει ο κίνδυνος οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις στα Ευρωπαϊκά κράτη να χάσουν την δύναμή τους; Πως να πεις του Γάλλου, του Ιταλού ή του πολύπαθου από την λιτότητα και ανεργία Ισπανού ότι από την στιγμή που οι Έλληνες με τον ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφεραν αυτοί θα πρέπει να μείνουν προσκολλημένοι στις περιοριστικές δημοσιονομικές πολιτικές και κυρίως στο υπάρχων πολιτικό προσωπικό των χωρών τους; 

Υπό αυτό το πρίσμα φοβούμαι ότι οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη που θα βρεθούν στριμωγμένοι από την ρητορική και την ελπίδα που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιδράσουν για να περισώσουν ότι μπορούν και ίσως οδηγήσουν σε στραγγαλισμό, πάντα με το γάντι, την Ελλάδα για να μην σηκώσουν κεφάλι οι υπόλοιποι λαοί. 

Αν δηλαδή το 2010 το πρόβλημα ήταν κυρίως οικονομικό, οικονομικής επιβίωσης, τώρα μοιάζει περισσότερο πολιτικό, να επιβάλουν την δική τους επιβίωση οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις της Ε.Ε. Οψόμεθα....