Από U2 σε Me2

1997-2010: Πέρασαν 13 χρόνια από την συναυλία των U2 στη Σαλονίκη. Τότε τους είχε φέρει η «Πολιτιστική», επιδοτώντας το ήμισυ του εισιτηρίου. Μόλις είχαμε τελειώσει το Λύκειο και οι 4.000 (δρχ.) ήταν πολύ ΟΚ. Αν θυμάμαι καλά, τα ταμεία στη ΔΕΘ είχαν ανοίξει ένα τρίμηνο πριν, κοντά 1η Ιουνίου, και είχαμε πάει πρωί - πρωί.

Αν δε με απατά η μνήμη μου, τις ίδιες ημέρες οι Τελωνειακοί είχαν κανονίσει απεργίες και μπλόκαραν το κομβόι των φορτηγών του συγκροτήματος στα σύνορα. Τελικώς, δήμαρχοι, Πολιτιστική και οι συν αυτοίς πήγαν στην Δοϊράνη και έπεισαν τους τελωνειακούς να ανοίξουν τα σύνορα για το crew των U2. Επίσης, διορθώστε με αν κάνω λάθος, όμως, αν θυμάμαι καλά, τους είχαν ανοίξει οι ΜΙΚΡΟ.

Ήταν 1997 και ήταν η εποχή των παχέων αγελάδων. Ο κόσμος τα' χωνε στο Χρηματιστήριο, περιμένωντας Πόρσε εξ ουρανού, οι Αλβανοί «μας σκοτώναν», ο Μύλος πετούσε, ο «Πιλότος» συναγωνιζόταν το «Fanzein», η Αθήνα ήταν κατι μακρινό, άγχος δεν υπήρχε για τίποτα και το Μοχίτο ήταν ακόμη εκτός προγράμματος. Α! Και είχα αποφασίσει να ξεφορτωθώ κάτι cd με σκληρά ροκ στα μεταχειρισμένα, αγοράζοντας τις πρώτες μου μουσικές του Κόσμου.

Επίσης, ήταν η εποχή που το «όλον rave», όπως συνήθιζα να το λέω στην προηγούμενη ζωή μου, διεσπάτο στα γνωστά σημερινά υποείδη. Ακόμη, ήταν η πρώτη χρονιά που άρχισαν να φεύγουν καραβάνια από τη Σαλονίκη για σπουδές στην Αγγλία - όσοι επέστρεψαν, έφεραν πίσω τους και κάτι από UK.

Το 1997 το ίντερνετ ήταν ακόμη κάτι μακρινό, ενώ για τα κινητά επέμενα ότι «τα χρειάζεται μόνο ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του». Επίσης, το 1997 είχε κλείσει και η «Μακεδονία» με την «Θεσσαλονίκη», αφού έσκασε η φούσκα της απογόνου του αειμνήστου Βελλίδη.

Ήταν επίσης η εποχή που μας είχαν φλομώσει με τις σαχλαμάρες για «την πρωτεύουσα των Βαλκανίων», το Μετρό της Θεσσαλονίκης γινόταν γιοφύρι της Άρτας και τα παιδιά άρχιζαν να την ψάχνουν με τα Ισπανικά, τον Μάνου Τσάο, τον Αλμοδόβαρ και την Βαρκελώνη. Α! Και η Μαλβίνα τα'χωνε στον Σημίτη πριν το δελτίο των 20.00.

Έκτοτε ακολούθησαν 13 χρόνια που εμπεριείχαν ένα «δειγματολόγιο ολόκληρης ζωής» (η έκφραση θα μπορούσε να είναι κωδικός σε ταμειακή). Είδαμε και μάθαμε πράγματα, φάγαμε τα μούτρα μας, αποκτήσαμε email και msn - τεράστια υπόθεση- ήρθε το Ευρώ, ακρίβυναν όλα, κάναμε ταξίδια και διάφορες δουλειές, πήραμε Euro, κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες, κλείσαμε την Ολυμπιακή, έφυγαν τα εργοστάσια, διαλύθηκαν οι Τρύπες, βγήκαν οι Δεξιοί και το Skype, μας ρούφηξε η Αθήνα, έκλεισε ο 88μισο, ήρθε το myspace, ο Blogger και το Facebook, ενώ έφτασε η τρίτη γενιά Παπανδρέου στην εξουσία, οι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν και την Σομαλία, η Σέχτα Επαναστατών και ακολούθως το ΔΝΤ, το troktiko και οι Τερκενλής & Χατζής στην Αθήνα.

Και φτάνεις τώρα Παρασκευή βράδυ 3/9 με U2 στο ΟΑΚΑ, - που μας το φτιαξε ο Καλατράβα και το έχουμε χεσμένο- να χαζολογάς στο PC, ερείπιο από την δουλειά πρώτη εβδομάδα μετά τις διακοπές και να λες τι σκατά κάνω στη ζωή μου, «εγώ που έβγαινα και ήμουν έξω όλη μέρα και δεν έχανα τίποτα».

Και ρωτάς στον εαυτό σου:

- Έτσι θα με πάει;

- Έτσι θα σε πάει αδελφέ...