ΜΙΚΗΣ // MADCLIP

 

Ο σχολαστικός ιστορικός στο μέλλον ίσως να μην το αφήσει απαρατήρητο - θα τον καθοδηγήσουν οι ίδιες οι ημερομηνίες.

"Την ίδια μέρα που ο δημοφιλής τότε μουσικός της trap Madclip έχανε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, θα έφευγε και από τη ζωή ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, η αντανάκλαση της Ελλάδας του 20ου αιώνα".

Νομίζω ότι θα το έγραφε κάπως έτσι. Πραγματικά δεν έχει νόημα, πιστεύω, να μπούμε σε συσχετίσεις - άλλες γενιές, άλλο ύφος, άλλες εποχές.

Ο Μίκης ήταν η Ελλάδα των παπούδων μας - από τη μάνα του ήταν πρόσφυγας απ'τον Τσεσμέ, την παλιά Κρήνη, οι περισσότεροι κάτοικοι της οποίας εγκαταστάθηκαν στην Καλαμαριά με την Ανταλλαγή.

Ο Μίκης πέρασε τη μισή του ενήλικη ζωή ανάμεσα στην καλλιτεχνική δημιουργία και την εξορία. Δεν ήταν ο μόνος. Χιλιάδες άνθρωποι, την εποχή που η Ελλάδα έδινε χώρο μόνο σε πιστοποιημένους εθνικόφρονες και ανέτως σε είχε στη μπούκα εάν κάποιο όργανο της τάξεως σε έβλεπε να περνάς από συγκέντρωση της ΕΠΕΚ, πέρασαν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ομως Μίκης ήταν μόνο ένας. Καμωμένος από τα υλικά που έφτιαχναν ημίθεους και Τιτάνες. Δεν χωράνε ναι μεν, αλλά.

Οι αγώνες που έδωσε η γενιά αυτή, η οποία παρέλαβε τα ερείπια της κατοχής, πολέμησε επ'αυτών στον εμφύλιο, και παρέδωσε εν τέλει στα παιδιά της Αλλαγής μία χώρα στην Ευρώπη, είναι αξιομνημόνευτοι και είναι βέβαιο ότι ο ιστορικός στο μέλλον θα δώσει τη δέουσα έμφαση. Ήταν κοσμοϊστορική η συμβολή των εξηντάρηδων της Αλλαγής.

Πιστεύω ότι υπάρχει εξήγηση στο ερώτημα γιατί δεν ξαναβγηκαν άλλα τέτοια μεγέθη, θυμούμενος κάτι που μου είχε πει ένας πολιτικός: "Οι καιροί φτιάχνουν τους ανθρώπους".

Όταν εκτοξεύονταν ο Μίκης και Χατζηδάκις, η Ελλάδα είχε ακόμη αναλφαβητισμό πάνω από 30%, εκτεταμένη φτώχεια, πολύ χαμηλό εισόδημα για τον λαό, μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό, τεράστια προβλήματα κοινωνικής συνοχής. Και φυσικά κοινωνικό αποκλεισμό για πολιτικούς λόγους. Η μισή Ελλάδα ήταν εκτός παιχνιδιού. Ήταν καιροί που απαιτούσαν άλλα μεγέθη. Διότι ήθελες γίγαντες για να αντιμετωπίσεις όλ' αυτά και να σταθείς απέναντί τους.

Δία πυρός και σιδήρου, η γενιά εκείνη πολέμησε στην πρώτη γραμμή της ιστορίας για να προσφέρει στα παιδιά και τα εγγόνια της ευημερία και ελευθερία ώστε να είναι ο καθένας μας ελεύθερος να είναι ο εαυτός του.

Και εμείς του δώσαμε να καταλάβει.

(Οι παλιοί μου φίλοι γνωρίζουν τα ελαστικά μουσικά μου όρια, αλλά η trap δεν ακούγεται. Η φάση gangsta είναι εντελώς passe. Η δική μας γενιά τα πέρασε αυτά light με το ανοσιούργημα της Miss Kittin και πήγε παρακάτω. Τα δε vocoder που αλλοιώνουν τη φωνή τα σιχαίνομαι - συγχώρεσα μόνο τους Daft Punk για τη χρήση τους. Υποκειμενικό πράγμα βέβαια η μουσική - εκατομμύρια θα διαφωνήσουν μαζί μου. Μόδα είναι, θα περάσει. Αλλά έτσι είναι οι νέοι, πάντα θα βρίζουν. Υγιές είναι).

Ο ιστορικός του αύριο από περιέργεια θα σταθεί λίγο παραπάνω στα γεγονότα των πρώτων ημερών του Σεπτεμβρίου 2021.

Θα δει τον τυφλό Θανάση Γκαβέλα και τον οδηγό του Σωτήρη Γκαραγκάνη να φέρνουν το πρώτο χρυσό μετάλλιο στην Ελλάδα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, κάνοντας μάλιστα παγκόσμιο ρεκόρ - 100 μέτρα σε 10,8'' - ούτε ο daredevil να ήταν.

Θα δει μαχητές του αντιεμβολιασμού να διαδηλώνουν και να πεθαίνουν ο ένας πίσω απ' τον άλλον, παρασυρμένοι από τις εμμονές τους και πανταχόθεν αερητζήδες. Αλλά και ανεμβολίαστους νοσηλευτές και ιατρούς, δημόσιους λειτουργούς και θα σταυροκοπιέται.

Θα δει τον άλλοτε πάρα λίγο πρωθυπουργό της χώρας να κηδεύεται μόνος και ταπεινωμένος, με τη σημαία του ΠΑΣΟΚ στο φέρετρο να θυμίζει τα ερείπια ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια. Η εικόνα ήταν η ακριβώς αντίθετη από αυτήν που θυμάμαι από τον Δεκέμβριο του 2009 όταν είπαμε το ύστατο χαίρε στον αείμνηστο Χρήστο Λαμπράκη. Τότε εμφανίστηκε στο Α' Νεκροταφείο ο Άκης τον οποίο χαιρέτισε και αγκάλιασε όλη η κηδεία. Διότι μέσα στην αμετροέπειά του και τον κενό περιεχομένου λόγο, ο Άκης βόλεψε μεγάλο αριθμό ανθρώπων - ξέρω τουλάχιστον πέντε περιπτώσεις - που σήμερα τον έχουν απαρνηθεί. Σημειωτέον ότι υπήρξε ο πρώτος "γεφυράκιας" και ζητούσε ρόλο μεταξύ ΠΑΣΟΚ και λοιπής αριστεράς σε ανύποπτη στιγμή, στο τέλος της δεκαετίας του 2000 (λεπτομέρειες στο αρχείο του Βηματοδότη).

Το πιθανότερο είναι όμως ο ιστορικός του αύριο, όταν θα διαβάζει "Άκης" , να σκέφτεται περισσότερο τον ομώνυμο μάγειρα και λιγότερο τον πολιτικό. Τα παιδιά που ακούνε τραπ ως Άκη αναγνωρίζουν τον Πετρετζίκη μετά βεβαιότητας και μάλλον θα τους φαίνεται ξενέρωτος - ο άλλος, ο δικός μας θα τους είναι τόσο μακρινή ανάμνηση όσο είναι για εμάς ο Ζίγδης, ο Μαύρος ή ο Παπαπολίτης.

Ο ιστορικός του αύριο θα δει κρίσεις όλων των ειδών, όπως η ενεργειακή που μας ήρθε απότομα, να αναδύονται και να ανατρέπουν σε αλληλουχία κάθε έννοια σχεδιασμού. Και την υπερδύναμη να εγκαταλείπει όπως - όπως προσπάθειες 20 ετών και να επιστρέφει το κοντέρ εκεί που βρισκόταν πριν το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 - μια τρύπα στο νερό.

Θα κοντοσταθεί και θα σκεφτεί ότι η εποχή μας - αυτός ο βαθύς 21ος αιώνας- αποδεικνυόταν τελικά όλο και πιο ενδιαφέρουσα, ομιχλώδης ίσως και σαγηνευτική, όπως και κάθε φάση μετάβασης στο νέο, το αχαρτογράφητο και το άγνωστο.

Γιατί εκεί βρισκόμαστε, την ώρα που προσπαθούμε να κατανοήσουμε το κενό μεταξύ Μίκη και Madclip, όντας σε μια ζάλη διαρκείας από τη μια αναστάτωση που διαδέχεται την άλλη, με ειρωνική, μάλιστα, συνέπεια. Ας ελπίσουμε ότι η συνέχεια θα είναι επιτέλους πολιτικά ξενέρωτη, χωρίς αλλά πάθη - σαν γευστική συνταγή του Άκη. 

Διότι μπαίνουμε σε ηλικία ευεπίφορη σε περιπέτειες και ήδη εμφανίζονται πρώιμα σημάδια γεροντισμού - απόδειξη το κράξιμο της trap