Κριμα ρε Λακη

Ο Λάκης άθελά του μας έδειξε τον εαυτό μας στον παραμορφωτικό καθρέφτη.

Τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα απλά δεν υπάρχουν, στην συντριπτική τους πλειονότητα είναι εξαφανισμενα και κλεισμένα στα σπίτια τους.

Έξω βλέπουμε τα πιο ικανά, δυνατά και αποφασισμενα που παίρνουν το ρίσκο να χρειάζεται να ξεπερνούν δεκάδες εμπόδια και προβλήματα κάθε μέρα.

Οπουδηποτε και αν πάει κανείς στην Ευρώπη, θα δει άτομα με αναπηρία να συμμετέχουν κανονικά στην κοινωνική και οικονομική ζωή και να εργάζονται κανονικά.

Στην Ελλάδα, η δυνατότητα κινητικότητας ακυρώνεται ως παράπλευρη απώλεια από την κατάληψη του δημοσίου χώρου από τα οχήματα και τα καφέ (από εμάς κι εμάς, αντίστοιχα) και από την παντελή ανικανοτητα δήμων και περιφερειών να σχεδιασουν και να λειτουργήσουν στοιχειωδώς τις δημόσιες υποδομές.

Θυμήθηκα χθές ένα άρθρο του 2011, όταν οι υπουργοί Περιβάλλοντος & Υποδομών έβγαλαν μια απόφαση που υποχρέωνε τους κατασκευαστές να δημιουργούν διαδρόμους κίνησης πεζών ακόμη και σε βάρος του οδοστρώματος, σε περίπτωση έργων. Όσο την είδατε να εφαρμόζεται, την είδα κι εγώ.

Μακάρι να είμαστε όλοι εξ ίσου ευαίσθητοι με το θέμα των ΑΜΕΑ και στο μέλλον.

(Κρίμα ρε Λάκη, μεγαλώσαμε με τους Μητσους, κρίμα... )