21.04.1967 - 21.04.2010: Το τέλος του κύκλου και ο οριστικός τετραγωνισμός του

Πριν από 2-3 χρόνια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραφε 20αρια στις δημοσκοπήσεις και ο πρόεδρος του ΣΥΝ, κ. Α. Τσίπρας εμφανιζόταν ως το the next big thing στα καθ' ημάς πολιτικά πράγματα, πολλοί υποστήριξαν ότι αφίχθη επιτέλους το περιβόητο "τέλος της μεταπολίτευσης". Πράγματι, οι συνθήκες των ημερών έδειχναν μία ΝΔ άχρωμη, άοσμη, ασθμαίνουσα και σκανδαλίζουσα, ένα ΠΑΣΟΚ κατακερματισμένο σε προεδρικούς και βενιζέλειους, ένα ΚΚΕ βαρετό, έναν ΛΑΟΣ καραγκιόζ - μπερντέ και, σε αντίθεση με όλους αυτούς, έναν ΣΥΡΙΖΑ που κάλπαζε.

Καταλυτικό ρόλο σε όλα αυτά έπαιξε η εμφάνιση νέων προσώπων. Και όπου νέα πρόσωπα, είθισται στη χώρα μας ΜΜΕ να τα αγιογραφούν, χτίζοντας τον μύθο και στη συνέχεια να τα χλευάζουν. Η πρώτη απόπειρα για το (πρόωρο) τέλος της Μεταπολίτευσης έληξε άδοξα με τα Δεκεμβριανά του 2008. Ούτε αστική επανάσταση έγινε (...δυστυχώς θα προσέθετα) ούτε κατάληψη του Μαξίμου ούτε η μάχη του Έβρου ούτε και η ανασύσταση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ.


Η κυβέρνηση του κ. Κ. Καραμανλή, λόγω των γνωστών λόγων που έχουν αναλυθεί, εξέπνευσε τα λοίσθια και ο κ. Γ. Παπανδρέου ανεδείχθη θριαμβευτικά πρωθυπουργός. «Δεν ζητώ την ανοχή, ζητώ την σύμμετοχή» είπε τη νικηφόρο νύχτα στο Ζαππειο, μετά τις διαρκείς επιβεβαιώσεις ότι «λεφτά υπάρχουν».

Για ιστορικά βλακώδεις λόγους - που ρεφάρουν σε ανοησία την περίφημη «απογραφή» του κ. Γ. Αλογοσκούφη - η κυβέρνηση αναπροσάρμοσε το μέγεθος του δημοσιονομικού ελλείμματος στα σημερινά δεδομένα, αντιγράφοντας καρμπόν τις πρώτες ημέρες της ΝΔ στην εξουσία. Επρόκειτο για τερατώδες λάθος, το οποίο καλούμαστε να πληρώσουμε τώρα. Από την επιτήρηση του κ. Χ. Αλμούνια στο ΔΝΤ του κ. Ντ. Στρος Καν.



Και σήμερα; Κατά τραγική ειρωνία, η ηφαιστειακή σκόνη που κάλυψε τον ευρωπαϊκό εναέριο χώρο μετακύλησε τα κρίσιμα ραντεβού με τους ΔΝΤ/ΕΚΤ/ΚΜΣΝ για τις 21 του μηνός, την θλιβερή επέτειο των πληρωμένων Κυπατζήδων που διέλυσαν την Ελλάδα και την Κύπρο. Από τα τανκς στο ΔΝΤ.

Η πλάκα, όμως, ποια είναι; Ότι το ΔΝΤ έρχεται να κάνει με το στανιό - μεταξύ άλλων- όλα όσα το πολιτικό σύστημα έδωσε (διακομματικό) αγώνα για να μην γίνουν. Δηλαδή, είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι είμαστε παντελώς ανίκανοι να ελέγξουμε τα του οίκου μας ( ο οποίος τυγχάνει στάνη) και ότι πρέπει να παραχωρήσουμε την διαχείριση (στη φωλιά των λύκων).



Τα επόμενα 24ωρα θα είναι για την κυβέρνηση το δικό της Führerbunker. Όλα τα μάτια θα είναι στραμμένα πάνω της. Τα «νούμερα» δεν της βγαίνουν, όπως και να τα μετρήσει. Η ανάμειξη του ΔΝΤ θα συνεπάγεται pause (για να το πω πιο κόσμια) στην εθνική κυριαρχία - και χωρίς Εδουάρδο Λω αυτή τη φορά. Υπενθυμίζω ότι σε άλλες εποχές, υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες , θα είχαμε εκτελέσεις στο Γουδί.

Εάν η χώρα μας πάει τελικώς στο ΔΝΤ, η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου δεν θα αργήσει να πέσει - θα την κατασπαράξουν οι ίδιοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Εάν πάλι η Ελλάδα απορρίψει το ΔΝΤ, προφανώς θα κηρύξει πτώχευση, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εάν πτωχεύσει, είναι ιδιαίτερα πιθανό όσοι επωφελούνται από το σκληρό ευρώ να ζητήσουν και να επιτύχουν την αποπομπή μας από την Ευρωζώνη.



Έτσι θα βρεθούμε μόνοι μας, με τους πάντες αρνητικους απέναντί μας, τη χώρα εξευτελισμένη, με ένα νόμισμα σαράβαλο και το καλύτερο - που το άφησα για το τέλος - με τα ελληνικά σπίτια να μην κρύβουν στα ντουλάπια κατσαρόλες (όπως στην Αργεντινή), αλλά καραμπίνες, όπως άλλωστε αρμόζει τους απογόνους των κλεφτών, των αρματολών και των πειρατών.

Και ενόσω οι θνητοί της υπαλληλίας θα μετράνε ξανά και ξανά τις 3,60 και δεν θα τους βγαίνουν και η αρπακολατζίδικη εθνική μας ελίτ θα ασχολείται με τα ρέπος της, οι συνήθεις φοροφυγάδες θα καίνε προκλητικά πεντοχίλιαρα στα μπουζούκια, δίπλα στις επίδοξες Τζούλιες. Το δε χειρότερο; Ο πρώην πρωθυπουργός, κ. Κ. Σημίτης, που φέρει την ιστορική ευθύνη της ένταξης στην ΟΝΕ μίας οικονομίας που μονο για σκληρό νόμισμα δεν ήταν, θα αισθάνεται δικαιωμένος, αφού ήταν αυτός που μίλησε πρώτος για το ΔΝΤ σε ανύποπτη στιγμή - με τον κ. Γ. Αλογοσκούφη να του απαντά ότι «η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη».

Τουλάχιστον, η βιασύνη του κ. Σημίτη να περάσει στην ιστορία και η πιθανότητα η ίδια η ιστορία να τον διαψεύσει θεαματικά, κάνει σήμερα όλους εμάς που αναρωτιόμασταν τότε «προς τι τόση βιασύνη ρε παιδιά;» να αισθανόμαστε ειλικρινώς πιο δικαιωμένοι από αυτόν.

Όπως κι αν έχει, ο κύκλος της Μεταπολίτευσης τετραγωνίζει και κλείνει οριστικώς. Ξανά μανά «πρωταρχική συσσώρευση» τώρα. Ο Θεός και η ψυχή μας.