Βροχερες Τεταρτες του Νοεμβρη

Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες και ξενυχτούσαμε δίχως αύριο, κάτι τέτοιες βροχερές Τετάρτες πάντα είχες αρκετές πιθανότητες να περάσεις ωραία.

Είχες τον χώρο σου στα μαγαζιά, έπεφτες πάνω σε ωραίους ανθρώπους (πρέπει να είσαι και λίγο λοξός για να βγαίνεις με βροχή - βέβαια η δική μας ήταν Σαλονικιώτικη, υπαρξιακού τύπου), άκουγες συνήθως και πιο ωραία μουσική.

Έκτοτε πέρασε μια μικρή αιωνιότητα.

Πολλά χρόνια μετά, όταν η προτεραιότητα δεν είναι πια να γυρίσεις σπίτι στις 5 το πρωί, αλλά το παιδί σου να έχει κανονικά παιδικά χρόνια και η βροχή σε βρίσκει σε ψιλοάδειο παιδότοπο, πέφτεις πάνω σε ένα αναπάντεχο πάρτι γενεθλίων μιας μπέμπας οι γονείς της οποίας είναι Αλβανοί μετανάστες.

Μεγαλη παρέα, έσβησαν κεράκια σε ελληνικά και αλβανικά. Μας έδωσαν καπέλο και ντουντούκα - σαν να ήμασταν καλεσμένοι τους. Και τα παιδία - άπαντα μετέχοντα της ημετέρας παιδείας - παίζει δίχως αύριο. 

(Μία χαρά γραφείο οι παιδότοποι - γράψαμε 2 κείμενα, απαντήσαμε σε 5 μέιλ και είναι ακόμη 20.00 - ποιος έβγαινε τέτοια ώρα στα νιάτα μας;).