Η αμφιθυμία σε οδηγεί στον γκρεμό

Με την “Τελευταία Μπλόφα” - ένα μεγάλο ρεπορτάζ 80.000 λέξεων, το ισοδύναμο μιας διετούς παραγωγής ενός δημοσιογράφου για ένα Κυριακάτικο φύλλο - αναβιώνει κανείς τις τραγικές στιγμές της ατέρμονης διαπραγμάτευσης του 2015. 

Η δουλειά των συντακτών του είναι πυκνή και λεπτομερής. Στα κείμενά τους εκτυλίσσεται γραμμικά όλο το τραύμα μιας περιόδου που κατέληξε με τη χώρα να βρίσκεται πρακτικά εκτός Ευρωζώνης και ΕΕ, με τις τράπεζες κλειστές και την κοινωνία διχασμένη. 

Είναι ένα βιβλίο που το διαβάζεις μέσα σε λίγες ώρες. Δεν έχει “κοιλιές”, αλλά αντίθετα πολλές κορυφώσεις του δράματος, περνώντας από “κόσκινο” τα πεπραγμένα ενός εξαμήνου που δεν θα ξεχάσει κανείς στη ζωή μας και αποκαλύπτοντας τα καλά κρυμμένα μυστικά και τις λεπτομέρειες γύρω από τα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές τους. 

Θα αποφύγω τα σποιλερ. Δεν θα αναφερθώ στην παντελή έλλειψη οργάνωσης - "ποιός έχει τον φάκελο ρε παιδιά;". Στην απουσία τεχνικής προετοιμασίας. Στην άγνοια των ευρωπαϊκών οργάνων και της διεθνούς διπλωματίας - “Ποιός είναι ο Βίζερ;". Στη διγλωσσια και τη βλακεία. Στην έπαρση και την αλαζονεία. Στην αμφιθυμία. Στο αχρείαστο κόστος. Στον χαμένο χρόνο. Αλλά και στο αποκαλυπτόμενο τεράστιο εσωτερικό χάσμα ανάμεσα στους δανειστές. Στη δική μας δικαίωση. Και τη λύτρωση. 

Σας συνιστώ να το διαβάσετε (καλό είναι να διαβάσετε πρώτα και το “Game Over” του Γ. Παπακωνσταντίνου). Και μετά να ανάψετε ένα καντήλι σε ό,τι πιστεύετε που είμαστε ακόμη όρθιοι. Είτε μας πιστεύατε τότε όλους εμάς που φωνάζαμε είτε όχι (οι περισσότεροι φωνάζαμε και το 2012 και, όπως αποκαλύπτει το βιβλίο, και τότε είχαμε δίκαιο). 

Βασικό μάθημα: Η αμφιθυμία σε οδηγεί στον γκρεμό. Αντίθετα, η ζωή χρειάζεται αποφασιστικότητα, πλάνο, στόχους και σταθερή ομάδα έργου. Το τελευταίο είναι το βασικότερο: Για να επιτύχει κανείς αξιόλογα πράγματα, χρειάζεται ένα σύνολο ικανών ανθρώπων που να μπορούν να δουλέψουν ως ομάδα. 

Επίσης, ο χρόνος είναι πάντα εις βάρος σου όσο αφήνεις τις εκκρεμότητες ανοιχτές και είσαι το αδύναμο μέρος της συζήτησης. Επιπλέον, πάντα θα σε περιμένει κάτι χειρότερο στον επόμενο τόνο. Ο χρόνος είναι το μόνο εκ φύσεως μη ανακτήσιμο asset και αυτό τον κάνει να είναι το πολυτιμότερο όλων. 

Η “κωλοτουμπα” ήταν ό,τι πιο λογικό μπορούσε να γίνει. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία - προηγήθηκαν και άλλοι - ίσως και σπουδαιότεροι - και είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν κι επόμενοι.

Γίνονται αυτά στην πολιτική (οι πιστοί στις ιδέες τους συνήθως πηγαίνουν σπίτι τους). Ένας ικανός πολιτικός μου έλεγε ότι “οι καιροί κάνουν τους ανθρώπους - όχι το αντίθετο”. 

Έγινε όμως πολύ αργά. Με τεράστιο κόστος και μεγάλο χάσιμο χρόνου.

Η δικαίωση είναι ένα πιάτο που επίσης τρώγεται κρύο. Αλλά πλέον ούτε κι αυτό έχει πια απολύτως καμία σημασία. 

Είναι ώρα να κοιτάξουμε μπροστά. Οι προκλήσεις που μας περιμένουν ίσως να είναι ακόμη πιο σύνθετες και μεγαλύτερες.