Tempus & vita

Μετά από αρκετές μέρες συνεχούς αδιαθεσίας και ψηφιακής αφωνίας (που οφείλεται σε κάτι ακίνδυνες, αλλά εκνευριστικές σαχλαμάρες του οργανισμού – συν λίγη κούραση), θέλησα να γράψω ένα σύντομο κείμενο με αφορμή τις τελευταίες οικονομικές ειδήσεις – τη ρύθμιση του χρέους και τις υποχρεώσεις που αυτή συνεπάγεται σε ένα όλο και πιο αχαρτογράφητο μέλλον. 

Οι εξελίξεις όμως της πραγματικής ζωής ξεπέρασαν αυτές τις σκέψεις. Σε τρεις μέρες έφυγαν από τη ζωή τρεις νέοι άνθρωποι – ένας συμμαθητής από το σχολείο, ο Πρόδρομος, μία παλιά συνεργάτιδα, η Χλόη κι ένας ψηφιακός φίλος που χαιρόμουν να τον διαβάζω, ο Χρήστος. 

Νοιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Και το μόνο που σκέφτομαι ότι για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ότι όλα είναι εφήμερα. Κι έχουν, δυστυχώς, ημερομηνία λήξεως. Με προτεραιότητα, μάλιστα, τα καλά παιδιά.

Γι’ αυτό να χαίρεστε τη ζωή σας. 

Αν θέλετε να πείτε όχι, να το πείτε. Μην καταπίνετε τίποτα!

Αν θέλετε να φλερτάρετε, βουρ! Εάν δεν το κάνετε, θα το μετανιώσετε. 

Αν θέλετε να δείξετε την αγάπη σας σε κάποιον, να το κάνετε χωρίς δισταγμό. 

Αν θέλετε να κάνετε σαχλαμάρες με τα παιδιά σας, να μην ντραπείτε – έχετε κάθε δικαίωμα στη χαρά του να είσαι κλόουν. 

Αν η εσωτερική σας φωνή σας συμβουλεύει να αποφύγετε κάτι, να την ακούσετε. Έχει πάντα δίκιο. 

Να ασχολείστε με αυτά που αγαπάτε. Να μην μισείτε. Και να το μάθετε και στα παιδιά σας αυτό. 

Η ζωή – και οι χαρές της - προέχει. Και ο χρόνος σας επίσης – είναι σπάνιος και να μην τον χαρίζετε σε κανέναν. εάν δεν θέλετε. Να τα διαφυλάσσετε και να τα προστατεύετε κατ’ απόλυτη προτεραιότητα. 

Διότι είναι οι δύο μοναδικές μη ανακτήσιμες αξίες στη ζωή – όλα τα άλλα κάπως μπορούμε να πάρουμε πίσω. 

Χρόνος και ζωή. Tempus & vita. Δίπλα στους ανθρώπους και τα πράγματα που αγαπάμε. 

Αντίο Πρόδρομε, αντίο Χρήστο, αντίο Χλόη. Κάποτε θα ανταμώσουμε ξανά.