Η αλλοκοτη εποχη που γεννιεται

Αφήσαμε τις επαγγελματικές μπαταρίες για αναγομωση (άξιες, έβγαλαν δυο σεζόν με ελαχιστη ανάπαυση).

Στη θερινή ραστώνη όπως αντανακλάται εδώ στις ακτές των κάτω Βαλκανίων - με τις αιτιατικές, τα βαρέα σύμφωνα, τον απανταχού παρόντα δικέφαλο, τις υπερβολικά οικείες προσφωνήσεις σε πρώτο ενικό. 

Στα πάτρια που αφήσαμε πίσω μας. Σε ενα περιβάλλον που αρνείται να εγκαταλείψει την δεκαετία που αγαπάμε να χλευάζουμε. 

[Και για πρώτη φορά παρέα με τον Ήλιο αυτοπροσώπως - την κόρη μας.]

Αρκούν τρεις σελίδες του Ρος για να μπεις στο νόημα (πιτσιρικάς καθάριζε μουσικά στάδια μετά τα μεσάνυχτα στη Δυτική Βιρτζίνια, εμείς βάζαμε μουσικές στο κέντρο και την Καλαμαριά για να ανοίξουν οι καρδιές των ανθρώπων, με ποτά εισαγωγής, αργά τα βράδια - κάτι το ελάχιστο μας ενώνει).

Η καινοτομία δεν είναι μόνο ελπίδα, αλλά και πρόκληση. Το γράφει έχοντας στο νου του τους σαραντάρηδες παλιούς του συναδέλφους με τους οποίους καθάριζε τα στάδια. Και οι οποίοι είναι άγνωστο που θα χωρέσουν στο νέο κύμα της τεχνολογικής εξέλιξης. 

Σε αυτή την ιστορική περίοδο βρισκόμαστε: Αναπολούμε (και ψηφίζουμε για) ενα χθες που δεν θα ξανάρθει. 

Και προσπαθούμε να μαντέψουμε ένα αύριο αχαρτογράφητο, αναπάντεχο και μη οριοθετημένο. Στο οποίο μπορεί και να χωράμε, μπορεί και όχι. 

Την ίδια στιγμή, στον μικρόκοσμο της δημόσιας σφαίρας, έρχονται τα πάνω κάτω. 

Η Μόνικα τραγουδάει ελληνικά (και η κριτική αγριεύει, ξεπερνά το τραγούδι και αποκτά υπαρξιακή πια υπόσταση - φροϋδική για τους κριτές), τα ξεχασμένα επιτόκια και τα σπρεντ επανέρχονται στο τραπέζι από αυτούς που κάποτε δεν θα το περίμενες ποτέ, ο εποπτευόμενος φορέας τα κάνει άνω-κάτω ακόμα και στον ατομικό φάκελλο της υπουργού, ενώ τα nonews και τα fakenews εισβάλλουν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. 

Με τις καπνοβιομηχανίες να καταργούν τα τσιγάρα και να το ανακοινώνουν υπερηφανα.

Όλα αυτά μπορεί να είναι τα σημάδια αυτής της αλλοκοτης εποχής που γεννιέται, μπορεί και όχι. 

Σίγουρα όμως λειτουργούν σαν παραμορφωτικός καθρέφτης στο --σφυρηλατημένο από αγγέλους και διαβόλους - παράλληλο ελληνικό σύμπαν που μας εμποδίζει ακόμη περισσότερο να δούμε καλύτερα τι συμβαίνει εκεί έξω. 

Το βέβαιο είναι ότι η "κανονικότητα" που ο καθείς αντιλαμβάνεται, απέθανε και ενταφιάζεται καθημερινά - συχνά με βασιλικές τιμές. 

Ας ελπίσουμε ότι η "νέα κανονικότητα" θα είναι κάτι που θα μνημονεύεται με καθολική χαρά στο μέλλον. Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι...