Αρρωστοι νοες

                        

Δύο ώρες στην ουρά και η αναμονή συνεχίζεται. 

Είναι ακραίο, αλλά μετά από επτά χρόνια αποκλεισμού από τις χρηματαγορές, και δέκα χρόνια θεσμικής κατρακύλας (ας πούμε ότι από τις φωτιές του 2007 η χώρα έχει χάσει τον μπούσουλα), ακόμη πορευόμαστε με πρακτικές του 19ου αιώνα:

Η ευθύνη της απόδειξης βαρύνει τον πολίτη και ουδόλως την υπηρεσία (η οποία κατά τα άλλα χρηματοδοτείται για αυτή την δουλειά), παρόλο που η τελευταία θα μπορούσε να έχει πρόσβαση στα απαραίτητα στοιχεία ταχύτερα κι ευκολότερα από τον πολίτη. 

Παρά τα δισ. σε κρατικά έργα πληροφορικής (της ίδιας που εξάγουμε περισσότερο από το ελαιόλαδο) για να πάρει κανείς €100 ευρώ για γυαλιά (ανα τετραετία - σαν τις κυβερνητικές θητείες), θα πρέπει να χάσει εργατοώρες ίσης αξίας. 

(Θεωρητικά το σύστημα ξέρει τι δικαιούσαι και μπορεί να σου ανεβάσει στο taxis ένα voucher και όλη αυτή η ταλαιπωρία να καταργηθεί - αλλά θα χαθεί όλο το fun, ποιος το θέλει;). 

Πρώτα σε έναν ελεγκτή γιατρό που υποτίθεται ότι ελέγχει αλλά ούτε κοιτάει τι σφραγίζει και στη συνέχεια σε μια μακρά αναμονή, άγνωστης διάρκειας προ του γκισέ προκειμένου να καταθέσεις δικαιολογητικά ούτως ώστε - εάν και όταν δεήσει - το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους να σου καταθέσει το ποσόν. 

(Αυτά τα θεσμικά φίλτρα θεσπιστηκαν για την αντιμετώπιση της σπατάλης σε υγεία και πρόνοια - υποτίθεται. Το αποτέλεσμα παραπέμπει σε σοσιαλιστικό ρεαλισμό).

Και άντε εμείς είμαστε νέοι (αντέχουμε στις ουρές) και προσδοκούμε στα νέα έργα πληροφορικής που ίσως, κάπως και κάποτε διασυνδέσουν τις βάσεις δεδομένων του δημοσίου. 

Στο δίωρο που είμαι στην αναμονή μέτρησα τρεις υπεργηρους κυρίους που μετά βιας βάδιζαν. Έναν άλλον τον έστειλαν στο κέντρο από τα Λιόσια και οι εδώ τον προωθησαν Ελευσίνα. Θαρρείς κι εχει ο κόσμος χρόνο για χάσιμο. 

Καμία φορά φαντάζομαι ότι κάθε μέρα στα υπουργεία άρρωστοι νόες, με διευθυντικές αρμοδιότητες, διαγωνίζονται στην εύρεση του μεγαλύτερου καψωνιού. 

(Σε ενα παράλληλο σύμπαν τέτοια Όργουελιανά όντως μπορεί να συμβαίνουν).

Η πραγματικότητα βέβαια μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη. Άνθρωποι που μπορεί να μην έχουν ιδέα για την δουλειά που καλούνται να κάνουν (συνήθως εκλεκτοί αυτών των περίεργων ελληνικών καθεστώτων, που τακτικά αλλάζουν), είναι αυτοί που ετοιμάζουν τα σχέδια των υπουργικών αποφάσεων και στήνουν τα συνήθη απογοητευτικά Operations του κράτους. 

Και οι υπουργοί (οι περισσότεροι στις ιδιωτικές τους συζητήσεις αναγνωρίζουν το πρόβλημα - αγνοώντας ότι μέχρι να το αντιμετωπίσουν, θα έχουν ανασχηματιστεί) υπογράφουν, εκδίδοντας πομπώδη δελτία τύπου. 

Στο μεταξύ οι υπουργοί φεύγουν και το θέμα ξεχνιέται - διότι πως θα λειτουργήσει η Ελλάς χωρίς ερμηνευτική εγκύκλιο; 

(Ιδίως όταν η τελευταία έχει τυπική ισχύ ίση με μία ερωτική επιστολή).