Το Ελληνικό πρόβλημα

"Beat the Whites with the Red Wedge" 

("Клином красным бей белых!") 

Lazar Markovich Lissitzky ("El Lissitzky")

Lithgraphic Soviet Propaganda poster. 1920

Η πλειονότητα των σύγχρονων Ελλήνων διατηρούν με την εκλογική κάλπη  μία σχέση αντίστοιχη με αυτήν που έχουν με το Άγιο Φως στην Ανάσταση: Πηγαίνουν πέντε λεπτά πριν (βγει το φως ή πάρουν τα ψηφοδέλτια) και φεύγουν πέντε λεπτά μετά (με το τσούγκρισμα των αβγών ή τα exit poll).

Η Ελλάδα είναι μία χώρα, η οποία αυτοβούλως υποβιβάζεται σε κατάσταση μπανανίας χωρίς όμως να υπάρχουν εκείνοι οι παράγοντες που θα δικαιολογούσαν κάτι τέτοιο, όπως σε χώρες με «ευαίσθητη» δημοκρατία.

Ο ένας και μοναδικός λόγος είναι η παθητική σχέση του Έλληνα με τα κοινά, την δημοκρατία και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν, καθώς θέλει να έχει μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση.

Έτσι, όσο δεν εμπλέκεται στα πολιτικά ο ίδιος - ζητώντας την ψήφο του κόσμου - νομοτελειακά καταδικάζει τον εαυτό του σε ρόλο παρατηρητή του ανακυκλούμενο θιάσου των «επαγγελματιών» (ενίοτε κλόουν ενίοτε μονόφθαλμων εν τυφλοίς) της πολιτικής.

Αυτή είναι η βάση του Ελληνικού προβλήματος επί του οποίου δομήθηκε η κακή μας οικονομία, η χαμηλή μας ανταγωνιστικότητα και η έλλειψη σχεδίου και οράματος για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Ο θίασος των επαγγελματιών αναπαράγεται και αναπαράγει τις δεσμεύσεις του. Ακολούθως, για ποιον λόγο να πάρει κανείς τον δύσκολο δρόμο της διεθνούς οικονομίας, εάν μπορεί να βγάλει πολλά χρήματα μέσα από στημένες δουλειές με το κράτος;

Γιατί να κοπιάσει κανείς για να φτιάξει μικρές Alstom, Siemens ή Airbus; Γιατί να χρηματοδοτήσει την αγορά βιομηχανικού εξοπλισμού, την έρευνα και ανάπτυξη προϊόντων ή την έξοδό στα άγρια νερά της διεθνούς οικονομίας, όταν μπορεί μέσα από το ελεύθερα στημένο ελληνικό σύστημα να βγάλει λεφτά για μια ζωή;

Η Ελλάδα είναι μία μοναδική χώρα που δομήθηκε με ένα μοναδικό σύστημα, το οποίο συνδυάζει «Γερμανικό» κορπορατισμό, «Γαλλικό» προστατευτισμό, «Οθωμανική» θεσμική λειτουργία, «Βαλκανικές» δουλειές και Πακιστανικού τύπου μικροεπιχειρηματικότητα.

Ήταν μία μεταπολεμική συνταγή για την αντιμετώπιση της Κρίσης, όπως την εμπνεύστηκαν οι Αμερικανοί και την εφήρμοσαν οι Έλληνες πολιτικοί, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον Κομμουνιστικό κίνδυνο, το πολιτικό βάρος του ΕΑΜ και την φτώχεια της εποχής.

Αυτό το μοντέλο, το οποίο διέλυσε λειτουργικά και αισθητικά τις Ελληνικές πόλεις κι έκλεισε τις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, ωστόσο έφερε ευημερία σε 2,5 γενιές, άρχισε να έχει πρόβλημα όταν η Ελλάδα συνδέθηκε με τις διεθνείς αγορές και σταμάτησε να δουλεύει, όταν τελείωσαν τα δανεικά.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο Μνημόνιο. Η υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς σκληρής εποπτείας εδώ και 4,5 χρόνια δεν θεράπευσε καμία από τις «ασθένειες» της χώρας, αφού δεν σχεδιάστηκε ποτέ για αυτό.

Αντίθετα, μέσα από σκληρή περιοριστική πολιτική, που εφαρμόστηκε σε αντάλλαγμα της χρηματοδότησης της χώρας με χαμηλότοκο δανεισμό από τους ξένους, αφαιρέθηκε από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν το «λίπος» που είχε αποκτηθεί από τα φτηνά λεφτά της Καραμανλικής Περιόδου (2004-2009), η οποία προκάλεσε αύξηση του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους κατά 0,5 τρισ. ευρώ.

Το ΑΕΠ της Ελλάδας - και μαζί του οι μισθοί - επέστρεψαν στην προ του 2004 εποχή. Όμως, έκτοτε έχουμε χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανικής μας βάση, πλήθος παραγωγικών επιχειρήσεων, οι τράπεζες είναι de facto ολιγοπώλιο, το συνταξιοδοτικό σύστημα "έσκασε" και τίποτε δεν προμηνύεται θετικό στον ορίζοντα. Θα κουβαλάμε τον Σταυρό για πολύ καιρό ακόμη. Όποιος διαμηνύει το αντίθετο, είναι είτε ανόητος είτε απατεώνας.

Το 1897 η Ελλάδα «έσκασε» και ανέλαβαν οι δανειστές και, μάλιστα, η Τρόικα του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου ήταν μία Γερμανική ιδέα - η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Χρειάστηκε να περάσουν 15 κακοτράχαλα χρόνια, στα οποία η οικονομία ανασυντάχθηκε και ξεκίνησε να δουλεύει, μέχρις ότου οι πολιτικά μη εκπροσωπούμενοι να ανατρέψουν το status quo και να γυρίσουν σελίδα στην διακυβέρνηση της Ελλάδας.

Η διαδικασία ανασύνταξης της οικονομίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αναδιάταξη της δημοκρατίας. Η μία καθυστερεί, επιταχύνει, σκοτώνει ή αναδεικνύει την άλλη.

Και το σόου του θίασου δεν λέει να τελειώσει...