Μια Κυριακή του Ασώτου

Η πρόταση που προκρίθηκε στον διαγωνισμό "αγωνιστικού" t-shirt

Σαν χθες πριν από 10 χρόνια πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης η συναυλία διαμαρτυρίας για να μην κλείσει ο 88μισό. Ήταν Κυριακή 3 Μαρτίου 2002, η πλατεία ήταν κατάμεστη από κόσμο (η συμμετοχή πρέπει να ξεπέρασε τους 8-9.000) και από την σκηνή παρήλασαν πολλοί: Μεταξύ άλλων Μίκρο, Μωρά στη Φωτιά, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Blues Wire, Ντίνος Σαδίκης, Xaxakes, Universal Trilogy. Μάλιστα, ήταν να ανέβουν επί σκηνής και οι Αέρα - Πατέρα, οι οποίοι έφτασαν με το τρένο από την Αθήνα με καθυστέρηση και δεν πρόλαβαν τελικά να εμφανιστούν.

Χιλιάδες Θεσσαλονικείς έδωσαν

το "παρών" στην συναυλία

Η συναυλία ήταν το αποκορύφωμα μίας τρίμηνης κινητοποίησης των ανθρώπων και των ακροατών του σταθμού, έπειτα από ένα αριστοτεχνικό γραφειοκρατικό τουμπάρισμα των αρχών του τόπου, προκειμένου να χάσει ο σταθμός τα μόρια της αδειοδότησής του, η οποία θα γινόταν στο αμέσως επόμενο διάστημα. Από 5ος στην σχετική λίστα τον Νοέμβρη του 2001 κατέληξε 32ος και καταϊδρωμένος.

Τελικώς, μετά την μαζική κινητοποίηση των ακροατών του σταθμού, οι οποίοι, σύμφωνα με τις τότε πληροφορίες, απέστειλαν μαζικά περί τα 70.000 email στα γραφεία των κ. Κ.Σημίτη και Χ. Πρωτόπαππα, ο τότε υφυπουργός Μεταφορών, Σπ. Βούγιας δήλωσε δημόσια στον αέρα του σταθμού ότι θα δοθούν άλλες πέντε άδειες για τα ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης.

Ωστόσο, η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη, το αδειοδοτικό "πάγωσε" και μαζί του και η εμπιστοσύνη της αγοράς στην βιωσιμότητα του σταθμού. Βαθμιαία, έπειτα από αποχωρήσεις παραγωγών, διαφωνίες μεταξύ των μετόχων, λάθη στην στρατηγική και πολλές οικονομικές δυσκολίες, το ιστορικό ραδιόφωνο παρήκμασε και τελικώς οδηγήθηκε σε αναστολή της λειτουργίας του.

Ο 88μισό ήταν το πρώτο επαγγελματικό μου "σχολείο", έμαθα πολλά πράγματα, έκανα πάρα πολλά λάθη - και διδάχθηκα από αυτά - και κάμποσους φίλους για μια ζωή. Η πορεία της αγοράς, στην συνέχεια, έδειξε ότι στη ζωή ουδείς είναι αναντικατάστατος και ότι εμπόδια, τελικά, δεν υπάρχουν για κανέναν. Το κοινό πάντα αγκαλιάζει ότι καλό προκύψει στο διάβα του.

Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι εκείνος ο μικρόκοσμος του 2002 μου έχει λείψει. Κι εκείνο το περιβάλλον στο οποίο ένα νέο, άγνωστο και ωραίο μουσικό κομμάτι γινόταν δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους.

Έκτοτε, μεγαλώσαμε.