Δέκα χρόνια ΜΜΕ (2001-2011)

Το μικρόφωνο του 88μισό (Αχ. Χεκίμογλου, 2002).

Ασπρόμαυρο φίλμ χωρίς ψηφιακή επεξεργασία

ΑΘΗΝΑ. Ήταν ένα τέτοιο ήσυχο Σάββατο πριν από δέκα χρόνια, όταν ένας ταξιτζής, που μου έλεγε ακριβώς αυτά που ήθελα να ακούσω, με άφηνε έξω από τα γραφεία του "88μισο", πίσω ακριβώς από το "Μύλο" στη Σαλονίκη. Είχα πληρώσει, αν θυμάμαι καλά, 1.100 δραχμές από την Καλαμαριά ως τα Σφαγεία.

Τα γραφεία βρίσκονταν σε περίπου 25 μέτρα απόσταση από ένα "σπίτι", το οποίο θα μπέρδευαν με το στούντιο του 88μισό τα επόμενα χρόνια πολλοί προσκεκλημένοι για συνέντευξη, καθώς νομίζοντας ότι επρόκειτο για τα γραφεία του ραδιοφώνου, άνοιγαν την πόρτα κι έπεφταν πάνω στην "τσάτσά". Παρεμπιπτόντως, σήμερα πληροφορούμαι ότι το μπουρδέλο μετετράπη σε ένα σύγχρονο "studio", το οποίο, μάλιστα, εκδίδει και αποδείξεις!

Η πρώτη εκπομπή στον 88μισό είχε στοιχεία φαρσοκωμωδίας. Τότε ήμουν 21 ετών, δεν είχα αναπτύξει ακόμη τα αγχολυτικά αντισώματα της βιομηχανίας των ΜΜΕ και ήμουν απολύτως στρεσαρισμένος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι, λόγω άγχους, πήγα για κατούρημα τουλάχιστον 10 φορές μέσα σε ένα δίωρο, παραπέμποντας ευθέως σε άνθρωπο που έχει πέτρα στα νεφρά σε έξαρση! Εν τούτοις, η εκπομπή πήγε μία χαρά.

Ήταν 1η Σεπτεμβρίου του 2001 όταν ξεκίνησα το "Foreign Όφις" στον 88μισο. Ήταν η πρώτη μου δοκιμαστική εκπομπή στο θρυλικό ραδιόφωνο, η οποία γρήγορα από δίωρη το πρωί του Σαββάτου (10-12) μεταφέρθηκε στη βραδινή ζώνη του Σαββατοκύριακου (8-11 αν θυμάμαι καλά). Στις 29/10/01 έγινε η μεταφορά της στην καθημερινή πρωινή ζώνη του σταθμού (10-12), όπου κι έμεινε μέχρι το Φθινόπωρο του 2005 - με εξαίρεση τη σεζόν 2003-4, όταν και μεταφέρθηκε στην απογευματινή ζώνη (5-7), χωρίς να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες.

Ήταν, κατ' εμέ, μία μακρά περίοδος μαθητείας, από την οποία έμαθα δεκάδες πράγματα κι έκανα ατελείωτα λάθη. Τα περισσότερα από αυτά τα αναγνώρισα και τα κατανόησα, προσπαθώντας σήμερα να μην τα επαναλαμβάνω.

Η ανάμνηση της περιόδου του 88μισό θα μου φέρνει πάντα χαμόγελο. Υπήρχε ένας φίλος ακροατής που με είχε βγάλει "Σαρδάμογλου", λόγω των συνεχών σαρδάμ που έκανα για κάμποσο διάστημα.

Με την πάροδο του χρόνου άρχισα να αναγνωρίζω και τις φωνές στα τηλέφωνα. Έκανα καλούς τηλεφωνικούς φίλους, έμαθα τις φωνές των ανθρώπων από τα άλλα ραδιόφωνα που υποδύονταν τους ακροατές για να μάθουν τι μετέδιδα, ενώ εκπαιδεύθηκα να αναγνωρίζω από τη χροιά της φωνής διάφορες κρίσιμες λεπτομέρειες για το πρόσωπο που κρύβεται στην άλλη πλευρά της γραμμής. Το τελευταίο προσόν τελειοποιήθηκε και απεδείχθη ιδιαίτερα χρήσιμο στην "επόμενη ζωή" μου, αυτήν της εφημερίδας, όπου η δουλειά γίνεται κατά βάση απ'το τηλέφωνο με διαδικασίες εμπιστευτικές.

Από το 2005, όταν κι έφυγα από τον 88μισό, δεν ξανάκανα ραδιόφωνο. Η μόνη επαφή που διατηρώ με τα FM είναι όταν βγαίνω στο "Βήμα FM" για να δώσω κάποια είδηση σχετική με μεταφορές, επικοινωνίες και δημόσια έργα. Και την μουσική, βέβαια, την έχω αφήσει, αγοράζω όμως κάθε χρόνο τα "χοντρά", δηλαδή κυρίως τις κυκλοφορίες της made in Greece ηλεκτρονικής σκηνής. Είναι το τελευταίο νήμα που διατηρώ με το μουσικό παρελθόν, κυρίως διότι πρόκειται για πρόσωπα με τα οποία συνδέομαι φιλικά. Α, και τα dj skills μου διατηρούνται ανέπαφα, δόξα τω Θεώ (εφόσον God is a Dj) και υπόσχομαι σύντομα να τα ασκήσω εκ νέου με την πρώτη ευκαιρία.

Αυτή η δεκαετία χαρακτηρίστηκε από το πέρασμα της Ελλάδας από τη φάση της αστακομακαρονάδας σε αυτήν του ΔΝΤ. Την ίδια διαδρομή διένυσαν και τα ΜΜΕ. Από την εποχή των παχέων αγελάδων και των μετοχοποιήσεων, σε αυτή των λουκέτων, των χρεών και των απολύσεων.

Ωστόσο, τουλάχιστον για την αρχοντιά μου τα πράγματα ουδέποτε ήταν εύκολα. Επί αστακομακαρονάδας ήμουν πολύ νέος και επί ΔΝΤ είμαι στα ντουζένια μου. Ας ελπίσουμε ότι αυτός ο ετεροχρονισμός θα οδηγήσει κάπου.

Πάντως, τη γλύκα και τη μαγεία του ραδιοφώνου δεν στη δίνουν ούτε 50 αποκλειστικά!