Η Ιερά Δίαιτα
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, ΚΕΡΚΥΡΑ. Τω καιρώ εκείνω εν Εξαρχείοις, σύμπασα η Αυτοκρατορία ετοιμαζόταν δια την Ιεράν Δίαιτα. Το σεπτό εγχείρημα, το οποίο εντάσσετο στο πλαίσιο των συμπεφωνημένων μεταξύ της Αυτοκρατορίας των Ρωμαίων και της Αγίας Τρόικας (Σταυροφορική Ένωσις, Παπικό Ταμείο, Χριστιανική Τράπεζα) για διανειοδότηση της Ρωμανίας υπό Φράγκων, Σλάβων τε και Κελτών, προέβλεπε ουκ ολίγες χαλεπές δοκιμασίες δια τους Βυζαντινούς λαούς.
Οι μιαροί Φράγκοι, προκειμένου να αποδυναμώσουν την Αυτοκρατορία, σκαρφίστηκαν επτά (ζ' - VII) δοκιμασίες - μία για κάθε Αμάρτημα. Αυτό όμως που απέφυγαν επιμελώς να διευκρινίσουν ήτο ότι κάθε Αμάρτημα είχε και παράγωγα! Έτσι, η Ιερά Δίαιτα δεν προέβλεπε μόνον επτά (ζ' - VII), αλλά 48 τελικές δοκιμασίες (μη' - XLVIII)!
Εις το Μυστικόν Κείμενον του Ιερού Μνημονίου, το οποίο ξυνεγγράφη υπό του Αγίου Πνεύματος, και το οποίο ουδείς θνητός ηδύνατο να αντιληφθή, υπήρχε μνοία, τοποθετημένη εις το τέλος του κειμένου, με αστερίσκο και λίαν μικρά γράμματα, που όριζε επακριβώς τα Αμαρτήματα.
«Κατά τον Άγιον Νικόδημον Αγιορείτην, τα αμαρτήματα διακρίνονται 1) Αμαρτήματα θανάσιμα και 2) εις αμαρτήματα συγγνωστά.
Θανάσιμα. Θανάσιμα αμαρτήματα είναι εκείνα τα οποία φθείρουν η την προς τον Θεόν αγάπην ή την προς τον πλησίον ομού και προς τον Θεόν και καθιστούν τον αμαρτωλόν ένοχοι της αιωνίου κατακρίσεως
Συγγνωστά. Συγγνωστά αμαρτήματα είναι εκείνα τα οποία φθείρουν την αγάπην προς τον πλησίον και δεν καθιστούν τον αμαρτωλόν εχθρόν του Θεού (Εξομολογητάριον Νικ. Αγιορείτου έκδοσις Β' σελ. 14-15). Κατά τον αυτόν Πατέρα τα θανάσιμα αμαρτήματα είναι επτά:
1) Υπερηφάνεια, 2) Πλεονεξία ή Φιλαργυρία, 3) Ασέλγεια, 4) Φθόνος, 5) Γαστριμαργία, 6) Θυμός και 7) Ακηδία ή αμέλεια».
Τούτον ήτο το πρώτον εδάφιον της κεκρυμμένης παραγράφου. Ακολουθούσε δεύτερον διατυπωμένο με ακόμη μικρότερο γράμματα, το οποίο ανεκαλύφθη αργότερα από τους αρχαιολόγους:
«Τα εν λόγω Αμαρτήματα έχουν και παράγωγα, ως το κατωτέρω σχήμα.
Υπερηφάνεια: Κενοδοξία, Καύχησις, Οίησις, Ανυποταξία, Καταγέλασις, Υποκρισία, Πείσμα
Πλεονεξία ή Φιλαργυρία: Ανελεημοσύνη, Σκληρότης, Κλοπή, Απαγή, Αδικία, Δολιότης, Επιορκία, Σιμωνία, Ιεροσυλία
Ασέλγεια: Πορνεία, Μοιχεία, Κτηνοβασία, Αιμομιξία, Παιδοφθορία, Συγκυλισμός, Αυνανισμός, Αναίδια
Φθόνος: Επιβουλή, Έχθρα, Χαιρεκακία, Φιλονικεία, Καταλαλιά, Απάτη, Προδοσία, Φόνος, Αχαριστία
Γαστριμαργία: Λαιμαργία, Ασωτεία, Λαγνεία,
Θυμός: Βλασφημία, Μνησικακία, Μίσος, Κατάρα, Ύβρις, Διαπληκτισμός
Ακηδία: Μικροψυχία, Θηλυπρέπεια, Απόγνωσις, Απιστία, Έλλειψις καλών Έργων».
Τούτα τα τρομερά, τα οποία εκόλασαν την Βασιλεία των Ρωμαίων, απεκαλύπτοντο σταδιακώς κάθε φορά που οι Επίσκοποι Οικονόμοι Ελεγκταί της Αγίας Τρόικας επισκέπτοντο το Αυτοκρατορικόν Θησαυροφυλάκιον του Ιερού Παλατίου δια να εξετάσουν την πρόοδον της Αυτοκρατορίας.
Το Ιερόν Μνημόνιον προέβλεπε ότι κάθε παραβάτης όχι απλώς των επτά Αμαρτημάτων, αλλά και των Παραγώγων τους, πέραν των θρησκευτικών κυρώσεων (αφορισμός) και των διοικητικών (ρινότμηση, λιθοβολισμός, κ.α.) θα αντιμετώπιζε και την επιβολή οικονομικών.
Φερ' ειπείν, ο αμαρτωλός που θα υπέπιπτε εις το παράγωγον του Θυμού, Διαπληκτισμόν, θα τιμωρείτο με την καταβολη ενός (α') υπέρπυρου υπέρ του Αυτοκρατορικού Ταμείου.
Αντιστοίχως, ο περιπέσας εις το παράγωγον του Φθόνου, Αχαριστία, θα μετέγγραφε το ήμισυ της περιουσίας του υπέρ της οικείας Μητροπόλεως, εις την οποία εξετάζοντο ιδιωτικοποιήσεις Ιερών Λειψάνων.
Για τους δε περιπεπτοκώτας εις το παράγωγο της Ασέλγειας, Αυνανισμόν εθεσπίσθη ένα μέγα, κατά τους ιστορικούς, μέτρον, αυτό του Φόρου Προστεθιμένης Αμαρτίας, τον οποίο εισέπρατταν οι Κομερκιάριοι υπό κάθε αμαρτωλό.
Τούτος ο φόρος, που συγκλόνισε την Αυτοκρατορία, σώζεται μέχρι και τις ημέρες μας, απευθυνόμενος περίπου εις την ίδια υπομάδα Αμαρτωλών.
Οι μιαροί Φράγκοι, προκειμένου να αποδυναμώσουν την Αυτοκρατορία, σκαρφίστηκαν επτά (ζ' - VII) δοκιμασίες - μία για κάθε Αμάρτημα. Αυτό όμως που απέφυγαν επιμελώς να διευκρινίσουν ήτο ότι κάθε Αμάρτημα είχε και παράγωγα! Έτσι, η Ιερά Δίαιτα δεν προέβλεπε μόνον επτά (ζ' - VII), αλλά 48 τελικές δοκιμασίες (μη' - XLVIII)!
Εις το Μυστικόν Κείμενον του Ιερού Μνημονίου, το οποίο ξυνεγγράφη υπό του Αγίου Πνεύματος, και το οποίο ουδείς θνητός ηδύνατο να αντιληφθή, υπήρχε μνοία, τοποθετημένη εις το τέλος του κειμένου, με αστερίσκο και λίαν μικρά γράμματα, που όριζε επακριβώς τα Αμαρτήματα.
«Κατά τον Άγιον Νικόδημον Αγιορείτην, τα αμαρτήματα διακρίνονται 1) Αμαρτήματα θανάσιμα και 2) εις αμαρτήματα συγγνωστά.
Θανάσιμα. Θανάσιμα αμαρτήματα είναι εκείνα τα οποία φθείρουν η την προς τον Θεόν αγάπην ή την προς τον πλησίον ομού και προς τον Θεόν και καθιστούν τον αμαρτωλόν ένοχοι της αιωνίου κατακρίσεως
Συγγνωστά. Συγγνωστά αμαρτήματα είναι εκείνα τα οποία φθείρουν την αγάπην προς τον πλησίον και δεν καθιστούν τον αμαρτωλόν εχθρόν του Θεού (Εξομολογητάριον Νικ. Αγιορείτου έκδοσις Β' σελ. 14-15). Κατά τον αυτόν Πατέρα τα θανάσιμα αμαρτήματα είναι επτά:
1) Υπερηφάνεια, 2) Πλεονεξία ή Φιλαργυρία, 3) Ασέλγεια, 4) Φθόνος, 5) Γαστριμαργία, 6) Θυμός και 7) Ακηδία ή αμέλεια».
Τούτον ήτο το πρώτον εδάφιον της κεκρυμμένης παραγράφου. Ακολουθούσε δεύτερον διατυπωμένο με ακόμη μικρότερο γράμματα, το οποίο ανεκαλύφθη αργότερα από τους αρχαιολόγους:
«Τα εν λόγω Αμαρτήματα έχουν και παράγωγα, ως το κατωτέρω σχήμα.
Υπερηφάνεια: Κενοδοξία, Καύχησις, Οίησις, Ανυποταξία, Καταγέλασις, Υποκρισία, Πείσμα
Πλεονεξία ή Φιλαργυρία: Ανελεημοσύνη, Σκληρότης, Κλοπή, Απαγή, Αδικία, Δολιότης, Επιορκία, Σιμωνία, Ιεροσυλία
Ασέλγεια: Πορνεία, Μοιχεία, Κτηνοβασία, Αιμομιξία, Παιδοφθορία, Συγκυλισμός, Αυνανισμός, Αναίδια
Φθόνος: Επιβουλή, Έχθρα, Χαιρεκακία, Φιλονικεία, Καταλαλιά, Απάτη, Προδοσία, Φόνος, Αχαριστία
Γαστριμαργία: Λαιμαργία, Ασωτεία, Λαγνεία,
Θυμός: Βλασφημία, Μνησικακία, Μίσος, Κατάρα, Ύβρις, Διαπληκτισμός
Ακηδία: Μικροψυχία, Θηλυπρέπεια, Απόγνωσις, Απιστία, Έλλειψις καλών Έργων».
Τούτα τα τρομερά, τα οποία εκόλασαν την Βασιλεία των Ρωμαίων, απεκαλύπτοντο σταδιακώς κάθε φορά που οι Επίσκοποι Οικονόμοι Ελεγκταί της Αγίας Τρόικας επισκέπτοντο το Αυτοκρατορικόν Θησαυροφυλάκιον του Ιερού Παλατίου δια να εξετάσουν την πρόοδον της Αυτοκρατορίας.
Το Ιερόν Μνημόνιον προέβλεπε ότι κάθε παραβάτης όχι απλώς των επτά Αμαρτημάτων, αλλά και των Παραγώγων τους, πέραν των θρησκευτικών κυρώσεων (αφορισμός) και των διοικητικών (ρινότμηση, λιθοβολισμός, κ.α.) θα αντιμετώπιζε και την επιβολή οικονομικών.
Φερ' ειπείν, ο αμαρτωλός που θα υπέπιπτε εις το παράγωγον του Θυμού, Διαπληκτισμόν, θα τιμωρείτο με την καταβολη ενός (α') υπέρπυρου υπέρ του Αυτοκρατορικού Ταμείου.
Αντιστοίχως, ο περιπέσας εις το παράγωγον του Φθόνου, Αχαριστία, θα μετέγγραφε το ήμισυ της περιουσίας του υπέρ της οικείας Μητροπόλεως, εις την οποία εξετάζοντο ιδιωτικοποιήσεις Ιερών Λειψάνων.
Για τους δε περιπεπτοκώτας εις το παράγωγο της Ασέλγειας, Αυνανισμόν εθεσπίσθη ένα μέγα, κατά τους ιστορικούς, μέτρον, αυτό του Φόρου Προστεθιμένης Αμαρτίας, τον οποίο εισέπρατταν οι Κομερκιάριοι υπό κάθε αμαρτωλό.
Τούτος ο φόρος, που συγκλόνισε την Αυτοκρατορία, σώζεται μέχρι και τις ημέρες μας, απευθυνόμενος περίπου εις την ίδια υπομάδα Αμαρτωλών.
Σχόλια