Πεσ’τα Σκάμπι!
του Γιώργου Σκαμπαρδώνη*
Λίγο πριν τη μεγαλειώδη κατραπακιά του βέτο, αποχαλινώθηκαν οι Σλαβοσκοπιανοί και επιτέλους κατάλαβαν όλοι οι Έλληνες, ακόμα και οι κοιμώμενοι και ροχαλίζοντες στην αμέριμνη μακαριότητα του πλαδαρού λεκανοπεδίου, και οι άλλοι, οι γενναιόδωροι που μιλούσαν για δήθεν (απλό) αυτοπροσδιορισμό βαυκαλιζόμενοι από ξεθυμασμένους διεθνισμούς, μάλλον ένιωσαν τώρα, έστω αργά, για τι πρόκειται.
Και υπάρχουν κι εκείνοι που ακόμα δεν κατάλαβαν. Αυτοί, ή είναι παντελώς μουρόχαβλοι ή υπηρετούν τα ιδεολογικά στερεότυπα μιας χαμένης νεότητας.
Ξεσάλωσαν οι Σκοπιανοί έχοντας την αλαζονεία του φρέσκου ιδεολόγου με το παλαιό μίσος. Και βγήκε στη φόρα και δημοσίως ο δηλητηριώδης, φασιστικός εθνικισμός τους, η λύσσα τους να προχωρήσουν προς τη Θεσσαλονίκη και προς τη θάλασσα. Το απωθημένο ενός λαού χωρίς ιστορία που ονειρεύεται να κάνει μπάνιο στην Καψόχωρα, να αποκτήσει μεζονέτα στο Ποσείδι. Έσκασαν, το ουσιώδες είναι που έσκασαν. Έριξαν τις μάσκες, υπερχείλισε μέσα τους το καζανάκι.
Και βγήκαν και ένα σωρό έρευνες και εκπομπές για την εμπλοκή του αθλιότατου Σόρος και αμερικανικών κεφαλαίων που διακινούνται στις τσέπες Σκοπιανών προπαγανδιστών και παίζουν από Αυστραλία και από Αμέρικα το ανθελληνικό παιχνίδι. Δεν καταλαβαίνω - οι Αμερικάνοι κάνουν λες και τους σκοτώσαμε τον πατέρα τους. Λες και δεν είμαστε εδώ και δεκαετίες πιστό μέλος της Συμμαχίας. Φέρονται ως μεγαλοχασάπηδες που στέκονται πάνω από τα Βαλκάνια και παίζουν με τους λαούς ωσάν αυτοί να είναι μπριζόλες, σπάλες ή μπούτια ενός σφαγμένου ζώου.
Έγινε φανερό ότι εδώ δεν πρόκειται για παίξε γέλασε, αλλά για μια πολύ σοβαρή ιστορία που σοβεί δεκαετίες και τώρα πλησιάζει στο ξεκαθάρισμα. Ευτυχώς που οι σύμμαχοί μας έξω, αν και είναι λίγοι, ωστόσο υπάρχουν. Ένδον κυκλοφορούν ακόμα αρκετοί πολέμιοι που μισούν τα σπλάχνα τους, μισούν τον ελληνισμό, είτε λόγω παλαιού ιδεολογήματος, είτε γιατί θεωρούν ότι η πατρίς δεν τους έδωσε αρκετό σεξ, είτε διότι δεν τους ευνοεί ο ωροσκόπος. Κι αυτοί υπήρχαν πάντα. Ταλαιπωρημένα “εγώ” που τους φταίει η χώρα η οποία τους εξέθρεψε - στην πιο αθώα περίπτωση.
Αυτοί, μέχρι πριν λίγο, κάθε έναν που έδειχνε το βάθος των πραγμάτων και τον χοντρό κίνδυνο κατά το προσφιλές τους κλισέ τον έλεγαν εθνικιστή (τι σημαίνει αυτό;) και υπερβάλλοντα. Αλλά τις τελευταίες μέρες είδαμε μεγαλοπρεπώς ποιοι είναι λυσσάρηδες και εθνικοφασίστες, ποιοι αμετροεπείς, ποιοι βγάζουν τις αφίσες που ξέρουμε και ποιους τους έχει πιάσει παραλήρημα και πλέον δεν ξέρουν τι λένε.
Και ξαναβγήκε και η ιστορία με τον πράκτορα-τρελόπαπα στην Αριδαία που μου χτίζει και ντεμέκ μακεδονική εκκλησία κι έρχονται να εκκλησιαστούν οι ευσεβείς, δήθεν, Σλαβοανάκατοι. Το πράγμα παραπήγε, έχει ξεπεράσει τα όρια του savoir vivre κι αγγίζει τα όρια της χαζομάρας. Πήρε θάρρος ο χωριάτης και σαλτάρισε πάνω στο μπαουλοντίβανο.
Δεν λέμε να φτάσουμε σε ηρωισμούς, αλλά η συντεταγμένη πολιτεία οφείλει να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει αυτά τα φιδάκια. Να βρει τρόπους και συμπεριφορές και να πάψει να κοιμάται. Να φωτίσει τον κόσμο και να οργανώσει τα πράματα. Πολιτισμένα αλλά και αποτελεσματικά. Τώρα που βρόμισε για τα καλά η κατάσταση και οι δήθεν μπατζανάκηδες του Μεγάλου Αλεξάνδρου έβγαλαν το απωθημένο, είναι καιρός να μπούνε μερικά πράματα στη θέση τους. Και έφτασαν στο σημείο να λένε ότι εμείς είμαστε οι εχθροί τους. Μα προφανώς είμαστε. Μετά από όσα έχουν κάνει τόσα χρόνια και όσα έχουν πει, τι περιμένουν; Να τους αγαπούμε με περιπάθεια, ή να τους παντρευτούμε; Το ουσιώδες λοιπόν είναι που έσκασαν, κι αυτοί και κάποιοι άλλοι, ένδον. Μετά την κατραπακιά, ίσως αρχίσουν να σκέφτονται αλλιώς, πράγμα που μάλλον χλωμό το βλέπω.
Αμήν αμήν λέγω υμίν
Το νοστιμότερο, τόσα χρόνια, είναι πως τάχα έμπειροι πολιτικοί και περίεργοι διανοούμενοι, πάντα στο όνομα των ταλαίπωρων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μιλούσαν (αμήν αμήν λέγω υμίν) για αυτοπροσδιορισμό, λες και οι Σλαβοσκοπιανοί ήταν ένα μπουλούκι που αναζητούσε τον Θεό ή απλή υπαρξιακή δικαίωση στο στιλ ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Σκόπιμα ή από πονηρή αφέλεια απέκρυπταν πως εδώ πρόκειται για ευρύτατη συνωμοσία και γεωπολιτικό παίγνιο, στο οποίο παίρνουν ενεργό μέρος υπερδυνάμεις και σιγοντάρουν διάφοροι καλοί γείτονες με την ανιδιοτέλεια του λύκου που τριγυρίζει στο παζάρι για shopping.
Δεν λένε, αποκρύπτουν πως εδώ πρόκειται για βαθιά οργανωμένη ιστορία. Με χρηματοδοτήσεις, πράκτορες, προπαγανδιστές, βρόμικες παράπλευρες συμμαχίες. Με δωροδοκίες και με μερικούς που έχουν διεισδύσει σε συγκεκριμένους χώρους και κάνουν κανονική, αποθρασυμένη προπαγάνδα σε εφημερίδες και περιοδικά με την άνεση ιδεολόγου Μαμαλάκη που παρουσιάζει νέες συνταγές για πατάτες γιαχνί. Όλοι αυτοί είχαν τώρα τελευταία -ευτυχώς- αποθρασυνθεί. Πάσα φενάκη απέπτη.
Οπότε καλώς τύπωσαν εφημερίδα οι Έλληνες του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού που κυκλοφόρησε στα μέλη της Συνόδου Κορυφής και έδειχνε φωτογραφία με τον πρωθυπουργό των Σκοπιανών να καταθέτει στεφάνι σε μνημείο με ανάγλυφο χάρτη ο οποίος παρουσιάζει την ντεμέκ Μακεδονία τους να περιλαμβάνει και τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική. Ξέχασαν τη Θάσο και τη Σαμοθράκη. Θράσος.
Λοιπόν, τι μπορούμε πια να συζητούμε με αυτούς τους ανθρώπους; Ποια καλή διάθεση να υπάρχει πλέον; Κι όσοι δικοί μας -υποτίθεται- ακόμα επιμένουν να εθελοτυφλούν και να πιπιλίζουν τα παλιά στερεότυπα ανήκουν πια είτε στη δικαιοδοσία του National Geographic είτε στον χώρο της λαογραφίας και του φολκλόρ.
Κι εδώ, μ’ αυτή την αφορμή, να πω ότι το γεγονός μάς θυμίζει πόσο σημαντική είναι η ενίσχυση και η φροντίδα του απόδημου ελληνισμού και των οργανώσεών του, πόσο καθοριστική η επιρροή του - μην ξεχνούμε πως το σκοπιανό παιχνίδι εδώ και δεκαετίες το παίζουν κυρίως οι σχετικές σλαβικές οργανώσεις στην Αυστραλία και την Αμερική. Ο Αντρέας, παλιότερα, ευφυώς ενίσχυσε το ΣΑΕ, κάτι που δεν έκανε ο Σημίτης - αλλά τώρα και για μετά και για πάντα ο ρόλος των Ελλήνων στο εξωτερικό είναι το ίδιο σημαντικός που είναι για το Ισραήλ ο ρόλος των Αμερικανών Εβραίων. Σε μακρινά κέντρα γίνονται οι χοντρές παρτίδες και όχι μεταξύ Ομόνοιας και Εκάλης.
Γενικώς είναι φανερό πως το σλαβοσκοπιανό (παρά τη φάπα) δεν θα τελειώσει γρήγορα. Πως πήγαμε ήδη σε κάποια ανασύνταξη του ελληνισμού, σε έγερση του κόσμου, στο τέλος της αυταπάτης και σε μεγάλη ομοψυχία των κομμάτων. Έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ για να συμβεί αυτό; Βεβαίως. Διότι πώς αλλιώς θα δείξουμε, άλλη μια φορά, ότι είμαστε απευθείας απόγονοι των γλαφυρών Ελλήνων, που κι αυτοί, κατά παράδοσιν, ήταν της τελευταίας στιγμής κι έβαζαν πάντα γκολ στην παράταση;
Σχόλια