Καλοκαιρινή Βροχή

Σαββατοκύριακο στη Σαλονίκη.. μετά από, σχεδόν, έξι μηνες απουσίας. Ήρθα στην πόλη και την βρήκα όπως την άφησα.. σκοτεινή, κρύα και βροχερή.. κι ας είναι αρχές Αυγούστου. Θαρρείς και στη Θεσσαλονίκη δεν ισχύουν οι κανόνες της Φύσης, πάντα πρέπει να συμβαίνει κάτι που είναι εκτός κανόνων, που υπερβαίνει την λεπτή, κόκκινη γραμμή της κανονικότητας.

Εάν εξαιρέσεις το παγωτατζίδικο δίπλα στο Ντερλικατέσσεν, σαν να μήν άλλαξε τίποτε, σα να μην πέρασε μια μέρα.

Θλιβερή παραφωνία το σιδηρούν παραπέτασμα του Παπαγεωργόπουλου που κόβει τη θέα προς τη θάλασσα καλοκαιριάτικα.. ευτυχώς που το πατρικό είναι καλαμαριά και είδα λίγη θαλασσίτσα. Μάλλον ζούμε τη νεκρανάσταση του Αβδούλ Χαμίτ που άλλαξε γνώμη για το γκρέμισμα των τειχών και τα ξανάστησε, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

(Για την ιστορία, οι επιχειρηματίες της λεωφόρου Νίκης δηλώνουν απελπισμένοι)

Όλα τα βρήκα όπως τα άφησα. Η γνωστή γκρίνια και οι συνήθεις μονομανίες γνωστών τε και φίλων. Είχαμε όμως και νέα.. ο παππούς, ετών 82, πρώτος καταζητούμενος της Γκεστάπο στην Κατοχή και τίμιος δικηγόρος στο υπόλοιπο του βίου του, έμαθε να χρησιμοποιεί το λάπτοπ.. και μάλιστα με Βίστα, ε.. (το ίδιο και η Λωρήν Μπακώλ, είχα διαβάσει συνέντευξή της στον Ιντιπέντεντ, έμαθε να στέλνει και μέϊλ).

Η καλοκαιρινή βροχή που πέφτει από χθες το βράδι, μου ξανάφερε στο νου χιλιάδες αναμνήσεις. Τα παιδικά καλοκαίρια στην Περαία, οι τσάρκες στην Αρετσού, τα μπουλούκια στις συναυλίες, η Τριστινίκα, το Καλαμίτσι, η υγρή και γλυκιά πόλη..

Αυτήν την πόλη όσο την βαρέθηκα τόσο την αγαπώ..

Κι ας λείπω..

Ήρθα κι έφερα βροχή..

Και η βροχή είναι μία κάποια υποδοχή..